- to  w oczach ks. Jana  Kaczkowskiego nie tylko pogłębianie wiary, trwanie przy własnych poglądach, szczególnie tych chrześcijańskich, ale pokorne umieranie  z przesłaniem dla wszystkich żyjących. Diagnoza ta najboleśniejsza zawsze ludzi zaskakuje, gdyż zazwyczaj wszyscy uważamy, że mamy jeszcze sporo czasu i zadań do wykonania. Dlatego , gdy nadchodzi dzień, w którym dotykamy śmiertelnego ciosu medycznego zaczynamy mobilizować się wewnętrznie albo też się poddajemy i nie robimy już nic.  Ale dowiedzieć się o raku  w służbie kapłańskiej z pewnością zobowiązuje do wykazania postawy godnej Sługi Bożego. Jak ksiądz Jan napisał w książce: „Jestem ekspertem od umierania innych, przynajmniej niektórych , ale nie jestem ekspertem od własnego umierania”. Dotyk śmierci w postaci diagnozy to z  innej strony jednak czas intensywnej pracy, aby pozostał po nas ślad. W przypadku ks. Jana Kaczkowskiego  jest nim hospicjum , dlatego obecnie jako onkocelebryta wykorzystuje On swoją potęgę medialną do przekazywania innym ważnych treści, do wykonywania ruchów wspierających ludzi umierających. Jednak   potrafi On  też powiedzieć dobitnie do wszystkich Czytelników:  ”Że już mi się odechciało? Że nie chce mi się żyć? Przecież to nieprawda. Życie jest takie ciekawe, takie smaczne. Także smaczne dosłownie. Nie ma Pan przypadkiem ochoty na wspaniałą , świeżutką polędwicę, z dobrym winem, w cudownym sosie?”. Każdy z nas ma ochotę na poczucie dalszego smaku  życia, które jest wyjątkowe, jedyne, oryginalne i tylko nasze. Zanim więc przez śmierć znikną wszelkie mosty, zanim my umrzemy, zanim pozostawimy po sobie to wszystko co zbudowaliśmy, zaczynając od murów, a kończąc na literaturze – warto jest wziąć do ręki książkę , która wyznacza granice pojmowania świata, wykorzystywania Celebryctwa w dobrych celach, a także do codziennego ukazywania, że wiara jest silniejsza od wszystkiego co materialne,  co jest typowo ziemskie, gdyż intelekt wędruje dalej do samego Raju. Narodziny Człowieka w pobliżu świąt Bożonarodzeniowych to inaczej zatrzymanie się w czasie, to dotykanie przestrzeni typowo niebiańskiej, która opowiada całemu światu, że to tu : żyjemy, tworzymy, istniejemy, aby wypełniła się myśl samego Boga. Nigdy jednak nie wiemy tego jak długo to potrwa. Niech Boże Narodzenie będzie więc iskrą posłaną do samego Nieba, że życie trzeba przeżyć na pełnej PETARDZIE”.

„Życie na pełnej PETARDZIE” – Piotr Żyłka, Wydawnictwo WAM, Kraków, 2015 Rok. 

Sylwia Skroś