Smutek listopadowy! Poczuj zapach świec!

Listopadowe wspomnienie o tych co odeszli!

 - Zastygam! – powiedział Starzec.

- Świat unosi myśli do Nieba!

- Kwiaty układają płatki w stronę chleba.

- Tylko Człowiek nad przepaścią życia i śmierci układa dłonie do modlitwy!

- Znicze wymyślają  cudowne płomienie, gdzieś słychać westchnienie!

- Dłonie wznoszą się do góry, zawiązują życia sznury!

- Zapach na cmentarzu wzrusza. Przychodzi do niego każda dusza!

- Moc tego, który zwyciężył śmierć oznacza, że trzeba  coś w sobie mieć!

- Sztuczne bukiety poszukują karety!

- Wiązanki układają się prawie w wianki!

Tylko ta cisza……..nas  w lesie  rozlicza. Pozwala zamykać codziennie oczy , unosić z  tysiąc ludzkich warkoczy. Świat wiruje więc w  płomieniach, które dotykają każdego wspomnienia. Wartość życia zostaje położona na wadze, które podlicza rozłożone na podłodze kalendarze. I tylko ten wiatr co stale szumi On jeden do nas – coś  mówi!

Kochaj! Żyj! Wspominaj!  - To wszystko jest, jak lawina, która porywa tłumy dopóki unosimy życie do góry!

Otwarte ramiona drzew

W nich jest ukryta ludzka krew

Życie na liściu maluje nadzieję

A listopad wyznacza dróg odyseję

Kora okrywa strukturę bytu

Barwa jest pełna artystycznego zachwytu

Droga jak drzewo

Pierwsza w prawo druga w lewo

Świat zamyślony na wszystkie strony

Wspomina tylko nasze ukłony

A cisza wysoko w koronie się chowa

Bo taka jest dla nas kolorowa

Ona buduje ludzkie uczucia

W drzewach jest wiecznie jak zamek do klucza

I tylko zegar bije do nieba

Chwil na nostalgiczność nam teraz potrzeba.

Sylwia Skroś